De ‘Week van de Opvoeding’ is dit jaar van 5 t/m 11 oktober. Zoals de naam al zegt, staat deze week in het teken van ouderschap en opvoeden. Hierbij draait het om de ontmoeting en uitwisseling van kennis tussen ouders, medeopvoeders en professionals. Bij het opvoeden van een kind sta je er namelijk niet alleen voor.
Vanuit Positive Discipline Nederland hebben we ervoor gezorgd dat er in deze week op iedere dag een moment is waarop ouders gratis mee kunnen doen aan een workshop. Zowel online als offline. Één van deze offline momenten is deze workshop op 5 oktober in de bibliotheek van De Nieuwe Nobelaer in Etten-Leur, die ik mag geven.
Ben jij benieuwd hoe je meer rust binnen je gezin kunt krijgen en of er nog tips zijn om minder strijd met je kind te hebben? Zou je willen dat het opvoeden van je kind wat minder voelt als keihard werken? Kijk dan snel op de website van De Nieuwe Nobelaer.
En, heb je een gratis ticket besteld? Leuk! Laat je het me even weten op Facebook?
Wij gingen mountainbiken, even ons luie lijf in beweging krijgen en de natuur in. Bijkomen van de thuiswerkdag en werken aan ons conditie. Zij bleef liever thuis met haar grote broer. Ze ging haar les van de typecursus doen, zoals eerder die dag al samen afgesproken, en wilde daarna lekker in bad. Chillen met een bruisbal, weken, niksen, heerlijk tot rust komen. Tot zo lief, geniet ervan!
We kwamen thuis van het mountainbiken, ik was totaal afgemat met een hoofd als ’n boei en zweet op m’n rug. Man en zoon fietsen me er met gemak uit, ik deed het pas voor de 2e keer ooit. Ik moet nog even oefenen, doorzetten, volhouden tot het makkelijker wordt. Ik verwachtte thuis een heerlijk gewassen meisje, inmiddels chillend op de bank. Televisie kijkend met haar grote broer.
“Gebruik een afkoelperiode voordat je het probleem gaat oplossen.”
Neda Djavdan-Badcoubei, Positive Discipline Nederland
Ik vond een smoezelig meisje, met zwarte vegen op haar gezicht, klitten in haar haar en zwarte randen onder haar nagels van het buiten spelen. Ze stond onhandig in de keuken, tablet aan de lader, ze probeerde net het zoveelste TikTok filmpje van die avond te maken. Op mijn vraag hoe het kwam dat ze nog zo vies was, kreeg ik als antwoord dat ze liever morgenochtend ging douchen…
Ik merkte aan mezelf dat ik geïrriteerd was. Het was eigenlijk al tijd om naar bed te gaan. Ik was teleurgesteld, ze had zo’n goed plan. Nu had ze na de typeles alleen maar op haar tablet gezeten. Ik hield mijn frustratie in, zei veelbetekenend niets, en ging maar even terug naar buiten om af te koelen. Letterlijk en figuurlijk nu dus. Zij vertrok stampend naar boven en ging alsnog douchen.
Eenmaal afgekoeld en gedoucht vroeg ik of ik haar moest helpen met haar haren borstelen. Ze kwam bij me zitten. Ik vroeg haar of ze echt de hele avond op haar tablet had gezeten. Nee, zei ze, ik heb ook getekend en… Wat heb je dan getekend? Ze ging fanatiek op zoek naar ’n krabbel op haar kladblok van tijdens de thuisscholing. Ze was zichtbaar opgelucht dat ze iets vond wat op een tekening leek. Ik zag aan haar snuitje dat ze loog…
“Begrip tonen betekent niet dat je het met iets eens bent.”
Uit het boek ‘Opvoeden met Positive Discipline’, door Positive Discipline Nederland
Ik heb moeite met liegen, dat vind ik nog vervelender dan stout of opstandig doen. Ik wil graag dat we elkaar kunnen vertrouwen. Dat mijn kinderen mij vertrouwen, maar ook dat ik hén kan vertrouwen. Ik wil hen verantwoordelijkheid leren, ik wil hen leren dat ze er nooit alleen voor staan als er problemen zijn. Ze kunnen altijd bij me terecht, wat er ook mis is gegaan. Een van de voorwaarden daarbij is dat ze zich bemoedigd voelen in hun handelen. Dat ze niet gaan handelen vanuit het vooruitzicht op straf of beloning.
Ik ademde diep in en was me ervan bewust dat ik nu niet ‘in het rood’ moest schieten. Dat lukte, doordat ik eerder al buiten was gaan afkoelen. Ik vertelde haar dat ik zag dat ze loog. Ze lachte erom en probeerde haar verhaal nog vol te houden. Ik zei haar dat ik van haar hou en dat ik heel goed begrijp dat zo’n nieuwe tablet, die je net voor je 9e verjaardag hebt gekregen en waarmee je eindelijk dingen kunt, die je voorheen niet kon maar die al je vriendinnen al tijden konden, erg verleidelijk is. Dat het soms gewoon kan gebeuren dat je de tijd vergeet, dat je weet dat je iets moet doen, maar dat je het maar uit blijft stellen tot het eigenlijk te laat is. Dat dat helemaal niet erg is, dat je daar van leert én dat je dat best toe mag geven. Dat we dan volgende keer eventueel samen op een andere manier af kunnen spreken hoe ze haar avond vult. Dat ik haar kan helpen haar verantwoordelijkheid te nemen. Dat ze daar niet over hoeft te liegen, dat ze foutjes mág maken en dat we daar allemaal van leren.
“Probeer een knuffel…”
Jane Nelsen – Positive Discipline
Ze keek me lachend aan. Was zichtbaar opgelucht. Ik gaf haar een dikke knuffel en borstelde haar haar. Ze vroeg of ik haar nog een slaapmeditatie-verhaal wilde voorlezen en ik vond het eigenlijk te laat, maar ik wist dat zij dat nu nog even nodig had. Even haar hoofd leeg maken, even laten bezinken wat ze net had geleerd en even blij zijn met het feit dat foutjes maken mag…
Soms vallen er dingen op hun plek en wordt bevestigd dat je de juiste keuzes hebt gemaakt. Voor mij als professioneel wik-en-weger is dat extra fijn. Zo blijkt mijn keuze om me te gaan verdiepen in Positive Discipline, juist in deze tijd, absoluut een rake klap te zijn. Voor mij persoonlijk binnen mijn gezin sowieso, maar ik geloof er ook in als ondernemer.
Deze week stond een opiniestuk in het Brabants Dagblad van Marcel van Herpen. Ik deel zijn visie over veerkracht en de eeuwig aanwezige onzekerheden in het leven. De titel van zijn artikel zou wat mij betreft echter meer over bemoediging mogen gaan.Een aantal van zijn uitspraken sprongen er voor mij uit.
“We kunnen nu de lessen die we mogen leren in deze tijd gebruiken voor een mooier vervolg.”
Juist! Laten we óók kijken naar de mooie dingen die nu gebeuren. Geniet van de extra tijd die je krijgt met je gezin thuis, leer over jezelf en hoe je omgaat met de huidige maatregelen. Zie je alleen kansen of ook Bezint, eer ge weer begint…
“Als er zich situaties voordoen die lastig of zelfs traumatiserend zijn, dan komt het aan op je veerkracht; het vermogen om door te gaan als het tegen zit.”
Eens! Deze crisis is één grote les omdenken. Hoe kunnen we verbinding voelen, zonder elkaar daadwerkelijk even te mogen knuffelen. Hoe laat je je kind tóch een jarig gevoel ervaren. Hoe kun je contact hebben met je ouders en ook de veiligheid waarborgen? Kun je genieten van wat nog wél kan in plaats van voornamelijk zien wat er niet meer kan? Hoe kun je samen rouwen, zonder met elkaar te zijn…
“Als we een verantwoordelijke en veerkrachtige volgende generatie willen ontwikkelen, zullen we het potentieel van hen ten volle tot bloei moeten laten komen. Voor de grote vragen die zich aandienen hebben we zelf- en wereldbewuste mensen nodig. Die zijn vitaal, nieuwsgierig en bereid om een bijdrage te leveren aan een mooiere wereld. Dat kan alleen als ze ook iets wezenlijks mogen bijdragen en daarvoor gewaardeerd worden. Meedenken, meepraten, mee ontwikkelen, mee uitvoeren.”
Mijn scriptie voor mijn opleiding tot talentbegeleider ging niet voor niets over autonomie en het vergroten van de leerhonger van een kind. Dít is wat ik interessant vind. Dit is waar het huidige, reguliere onderwijssysteem nog wel eens wat tips bij kan gebruiken. En het kind waarin ik me heb gespecialiseerd, het meer- of hoogbegaafde kind, heeft hier over het algemeen nog sterker behoefte aan. Luister naar het kind, wat is het doel van zijn gedrag? Ervaar wat je kunt bereiken wanneer je een kind laat blijken dat het gehoord wordt. En dan de laatste, en meest heldere en belangrijke opmerking in mijn ogen. De topper voor op een tegeltje:
“We zijn niet in staat om de problemen van kinderen over te nemen en op te lossen, maar wel in staat om hen te bemoedigen.”
En dat is nou Positive Discipline… Dát is dus waar ik in geloof. Een bemoedigende opvoeding, vriendelijk én vastberaden. Een opvoeding die straffen of belonen uit de weg gaat en een kind in zijn/haar eigen kracht zet. En ja, dit kan ook in het onderwijssysteem ingebakken worden. Ik sta te popelen om met zijn allen van bemoediging dé nieuwe rage te maken. En dan niet zo’n rage die 2 maanden leuk is zoals de Flippo’s van toen, maar een rage die blijft, zoals fietsen en stoepkrijt. Ik duim ervoor dat heel veel leerkrachten en ouders met mij inzien hoe belangrijk bemoediging in deze tijd is…
12-11-2019 om 19u start de volledige oudercursus Positive Discipline! Aanmelden kan nog t/m maandag 4 november.
Deze cursus bestaat uit 6 avonden van 2 uur, waarbij de volledige theorie van Positive Discipline aan bod komt, aangevuld met vele oefeningen. Uiteraard is er ook voldoende ruimte om het te hebben over de uitdagingen waar je zelf tegenaan loopt. Het zal leerzaam zijn, er zal gelachen worden en er zal vooral veel herkenning zijn.
De eerste les zal dinsdag 12 november in wijkgebouw de Gong plaatsvinden en is GEHEEL GRATIS en vrijblijvend. We starten om 19u. Als je je aanmeldt voor deze avond ontvang je van mij Les 1 uit het Werkboek Positive Discipline. Tijdens deze 1e les van 2 uur gaan we naast de uitdagingen en vaardigheden die je als ouder ervaart in de opvoeding, in op het stellen van nieuwsgierigheidsvragen en op het maken van verbinding.
Ben je na deze les nog steeds enthousiast én wil je graag alles leren? Dan kun je de volgende lessen volgen voor de INTRODUCTIEPRIJS van €149,= in plaats van de normale €249,=.
Hiervoor krijg je het volgende:
nóg
5 avonden les, ervaringen uitwisselen en oefenen met andere ouders,
het
volledige Werkboek Positive Discipline én
het
Nederlandstalige boek ‘Opvoeden met Positive Discipline’ van Jane Nelsen
(t.w.v. €22.50)
Óf je interesse hebt in het volgen van de totale oudercursus beslis je op je gemak thuis, na het volgen van les 1. Les 2 t/m 5 worden, bij voldoende deelnemers, op een later moment definitief gepland. Tussen de lessen door is er steeds ruimte om, wat je geleerd hebt, thuis toe te passen.
Heb je interesse in de GRATIS Les 1? Laat het me weten door onderstaand formulier in te vullen.
Ken je iemand die mogelijk ook interesse heeft, stuur hem/haar dan snel de link naar deze pagina!
Let op, er is maar plek voor maximaal 10 mensen, dus als je interesse hebt, wees er dan snel bij!
Bij vragen mag je me mailen of bellen. Ook als je bijvoorbeeld niet op 12 november kunt, maar wel heel graag mee wilt doen. We kijken dan samen naar de alternatieven.
Mijn belangrijkste reden om talentbegeleider te worden was dat ik kinderen tot bloei wilde zien komen. Ik wil niet dat ze aanmodderen tot ze een burn-out krijgen als ze groter zijn en dan eens gaan bedenken waar ze goed in zijn of blij van worden. Ik wil niet dat ze denken dat ze minder of anders zijn dan een ander. Het liefst zie ik een kind dat al heel jong weet wie het wil zijn en dat ook durft te zijn. Een kind dat zijn/haar passie durft na te jagen en daar ook heel goed in wordt. Een kind dat ontzettend gelukkig is…
Ik ken een meisje, dat in mijn ogen heel regelmatig nog maar wat aan moddert met wie ze is. Ze is 8, dus dat mag ook nog, maar ze zit regelmatig in tweestrijd met wie ze wil spelen en waarom en wat ze dan zelf zou willen doen. Bij haar geldt vaak ‘wie het hardst roept, die wint me’. Ze is gevoelig voor de mening van anderen en weet dan wel wat haar mening is, maar durft hem pas ’s avonds in haar bed te uiten. Dan komen de spanningen eruit, dan gaat ze tobben over wat er is gebeurd en of dat rechtvaardig was, of zoals zij het had gewild. Dit meisje laat zich nog heel vaak leven en, zoals dat steeds vaker gezegd wordt, gaat niet snel ‘aan’ op iets wat op haar pad komt. Het overkomt haar nog vaak.
Dit meisje, HB-getest, heeft groep 2 overgeslagen op aandringen van haar ouders. Juf was het er niet mee eens, want zoals juf zei ‘ze durft nog niet eens met de klas mee te dansen met Sinterklaas’. Ouders waren er van overtuigd dat dat niet was wat ze nog moest leren in groep 2 en waren inmiddels al de nodige ervaring rijker met 2, om uitdaging vragende, grotere broers. Dit meisje zou tot haar recht gaan komen wanneer ze aangesproken werd op wat haar interesseerde, op waar haar passie en vertrouwen liggen.
Door de jaren heen heeft het meisje al heel veel geleerd, maar ze blijft gevoelig voor de mening van anderen en voor de stem van anderen. Maar, zo af en toe verbaast ze de mensen om zich heen en gaat ze echt ‘aan’. En hoe! Zo mocht ze net voor de zomervakantie samen met een aantal klasgenootjes een tentoonstelling over de tekenaar M.C. Escher organiseren in de school. Er werd gewerkt, er werd overlegd, ze kwam met ideeën en ze voerde ze uit. Ze keek geen kat uit de boom, ze liet zich niet teveel leiden door haar klasgenootjes, ze liet zich óók zien, ze was erbij.
Maar, het hoogtepunt tot nu toe was een aantal dagen terug: Zoals ieder jaar mogen op de school van dit meisje, de leerlingen van groep 6 aan het begin van het schooljaar solliciteren naar een plekje in de leerlingenraad. Per groep 6 zijn er 2 vacatures. Na uitleg over wat de functie inhoudt mogen ze aangeven of ze er bij zouden willen. Vervolgens schrijven ze een sollicitatiebrief en gaan ze op gesprek bij de voorzitter van de leerlingenraad en een afgevaardigde uit het schoolteam.
Plots was daar dat vlammetje dat ik een kind zo gun. Dit meisje ging aan, haar vuur brandde! Ze verbaasde haar omgeving door zeer vastberaden na te denken over wat zij zou kunnen betekenen voor de leerlingenraad. Ze wist zeker dat ze goede ideeën in kon gaan brengen en ze wist heel goed wat er nodig was voor deze school. Ze wist welke sterke kanten van zichzelf ze in kon gaan zetten, maar ze wist óók wat de leerlingenraad haar zou kunnen leren. Ze keek niet wat haar vriendinnen gingen doen, ze twijfelde niet en stelde niet uit. Ze schreef tussen alle activiteiten van het weekend door, ze maakte er tijd voor vrij, ze plande haar weekend er omheen. Ze maakte een woordweb, ze schreef haar kladversie over in het net, versierde hem zoals een meisje van 8 zou doen en leverde hem op maandagochtend vol trots in. Ze wilde in de leerlingenraad!
Wow, wat is het mooi, als een kind zo’n vuurtje mag ervaren! Ik wil heel graag dat ieder kind heel regelmatig zulke vuurtjes ervaart! Mijn missie is om kinderen dit vuur bij zichzelf te leren ontdekken. Ik wil dat ze vertrouwen in wat ze kunnen en durven zijn wie ze zijn. Dat ze uitdagingen aan durven gaan en dat ze leren hoe ze hun doelen kunnen bereiken. Daarom ben ik talentbegeleider geworden: Hier gaat míjn vuurtje van aan. Ik kan kinderen helpen bij het door de leerkuil gaan, ik kan ze helpen met hun mindset. Samen gaan we leren plannen, organiseren, bespreken we hoe het is wanneer iets niet in een keer lukt en dromen we over wat we willen worden als we later groot zijn…
En weet je wat nu het allerfijnst is? Het is gelukt! Het meisje mocht succes ervaren bij het volgen van haar hart. Ze is gekozen voor de leerlingenraad!
Leren doe je door te vallen en weer op te staan. Dreumesen van 1, die hun eerste wankele stapjes zetten, zijn er het letterlijke voorbeeld van. Kinderen, die leren rolschaatsen of fietsen, ook. Volwassenen doen het vaker op de figuurlijke wijze; ze leren koken met behulp van een recept dat ze uitproberen of door af en toe wat aan te laten branden, ze maken carrière door af en toe een foutje te maken, ze vinden hun ware liefde door vaak eerst te ervaren wat een minder goede relatie is, ze voeden hun kinderen op door al doende te ervaren wat wel en wat niet werkt voor het gezin. Ze vallen en staan weer op, het hoort er allemaal bij.
Het ís niet, maar het voelt wel zo
Stel, je bent 8 jaar. Je hebt veel vrienden, je bent sportief, je bent gezond en je woont in een gezellig, gelukkig gezin met 1 grotere broer en 1 zusje. En tóch ben je alleen… je vóelt je alleen… Je hebt het idee dat je niet begrepen wordt, je hebt moeite met hoe mensen met andere mensen om gaan, je hebt moeite om voor jezelf op te komen en je denkt veel na over de toekomst, wat er allemaal mis kan gaan. Je beleeft je leven alsof je continu valt en het opstaan kost je erg veel moeite. Het ís niet zo, maar toch voelt het zo…
Hulptroepen inschakelen
Omdat dit kind zo worstelde met het vallen en opstaan en zijn ouders er steeds minder in slaagden om de figuurlijke pleisters te plakken, hebben zij hulptroepen ingeschakeld. Via de huisarts gingen ze naar het CJG en na diverse gesprekken met een heel behulpzame dame, gingen ze door naar een gespecialiseerde orthopedische praktijk om dit jongetje te laten testen op hoogbegaafdheid. En oh ja, omdat z’n broer en zus toch ook wel wat ontwikkelingsvoorsprong leken te hebben die de nodige uitdagingen met zich mee bracht, mochten zij gelijk ook mee getest worden.
Dat was fijn, dat scheelde weer een slok op een borrel in zo’n uitgebreid mallemolentraject. Het blijft tenslotte vaak nog gezien worden als een luxe probleem als je wat voorloopt op het gemiddelde, dus waarom zou je daar dan hulp bij nodig hebben en laat staan hulp bij moeten krijgen? Ga die discussie maar eens aan met de diverse instanties…
Nu konden ze eindelijk aan de slag. Ze zouden hulp gaan krijgen bij het vallen en het opstaan, bij het neuzen stoten, bij het pleisters plakken. Niet om te leren koken of om te leren fietsen, maar om deze kinderen te leren dat ze mogen zijn wie ze zijn en dat het allemaal goed komt… En om als ouders te leren hoe ze deze kinderen zo goed mogelijk hierin kunnen begeleiden.
Het is een heel pijnlijke les om je kind eerst zo mentaal te moeten zien vallen, voordat er hulp komt om weer op te staan… Maar ook dat hoort er blijkbaar en helaas nog ‘gewoon’ bij… Werk aan de winkel dus!
Een middelste kind is een kind met alle kans op het zogenaamde middelste kind syndroom. Ik ken wel zo’n middelste; een gevoelig kind, niet de oudste, ‘slechts’ de 2e jongen, niet de jongste, niet het enige meisje… Deze jongen leek lang ook het gemiddelde kind in zijn gezin, maar juist door de bovengemiddelde intense gevoelens in dit mannetje zijn er uiteindelijk ballen gaan rollen, zijn er bellen gaan rinkelen en kwam dit gezin in aanraking met hoogbegaafdheid.
Intens
Deze jongen is een intens kind. Hij kon als baby al intens verdrietig zijn, maar ook intens gelukkig. Huilen alsof de wereld verging, schaterlachen uit z’n tenen. Zorgzaam als een superheld…
Waar z’n broer en z’n zusje veel meer katten uit de boom kijken en zich niet zomaar zullen laten gaan met anderen erbij, heeft hij altijd gehandeld naar hoe het voor hém het beste voelde. Zijn moeder kan, als geboren katten-uit- de-bomen-kijker of ook wel minder uitbundig, meer gemiddeld, aangepast persoon, soms best wel met hem botsen. Toch ervaart ook zij dat intense pure van hem vooral als ontroerend mooi…
Deze jongen kan bovengemiddeld goed benoemen wat voor leuks hij op dat moment beleeft: “Mama, lekker hé, even met zijn tweetjes op de fiets naar het winkelcentrum?”, “Mama, zie je hoe lekker dat bord met asperges eruit ziet?”, “Mama, fijn he, dat zonnetje op je neus?”, “Mama, ik ben zo ontzettend blij met m’n nieuwe schoenen”, “Mama, wat ruik je lekker… ”
Keerzijde daarvan is, dat hij het ook meer dan gemiddeld beleeft wanneer hij zich rot voelt. Hij kan ontzettend piekeren… “Mama, ik ben wel blij dat ik besta, maar ik vind het leven zo verschrikkelijk moeilijk soms…”, “Mama, ik heb nachtmerries. Dat komt doordat mijn stomme emoties in gevecht gaan met de fijne emoties en dan winnen ze meestal ook…”, “Mama, mijn beste vriendje noemde me Oelewapper vanmorgen en ik word echt heel verdrietig als hij me niet leuk meer vindt… “.
Bovengemiddelde middelste
Terwijl zijn broer en zijn zusje een klas hebben overgeslagen omdat ze zo bovengemiddeld presteren op school, hebben zijn ouders dat bij deze jongen juist wat afgehouden. Hij heeft al genoeg uitdaging aan dat gevoelige van hem, dachten zij… Hij presteert iets minder extreem bovengemiddeld op school, laat hem maar vooral ontwikkelen op emotioneel vlak…
Maar juist ook door die bovengemiddelde intense gevoelens van deze jongen, die hem steeds meer in de weg leken te zitten en hem steeds meer deden piekeren, gingen er alarmbellen rinkelen.
De jongen zat uiteindelijk echt met zichzelf in de knoop en hield zich niet meer staande zoals z’n broer en z’n zusje dat deden… Waar deze ouders lang dachten dat de jongen last had van zijn ‘middelste’ positie in het gezin, werd het vermoeden dat er een meer dan gemiddeld iets aan de hand was steeds groter en trokken ze aan de bel bij de huisarts.
En dat was het einde van het gemiddelde van deze middelste… Deze middelste bleek het meest duidelijk hoogbegaafd te zijn van de 3…
Talenterwijs | Meer- en hoogbegaafdheid, Positive Discipline, Ik Leer Leren 